Dotan: van mede-scholier naar wereldmuzikant

Ja, ook Dotan heeft op school gezeten. Op de basisschool, de middelbare – dezelfde middelbare school als ik welteverstaan. Sterker nog, hij zat bij m’n zus in de klas op ’t Goois Lyceum in Bussum. Ook Dotan is gewoon een mens, ik sta dan ook niet perplex dat hij naar school ging, het is dan ook niet extra cool dat dit toevallig dezelfde school is als mijn middelbare, hij kent me namelijk ook niet. En ik kende hem niet – tot vanavond.

Ik voel mezelf stom en kan er gewoon niet bij: hoé kan het, werkelijk, dat ik VIJF jaar bij jou op school heb gezeten maar nog nóóit (ik herhaal: nog nóóit) heb geweten dat jij zo mooi kon zingen – überhaupt dat je kon zingen wist ik niet. Dit verhaal is voor jou, Dotan. En voor de vele mensen die jij nog gaat inspireren. Je kent me niet, hooguit van gezicht – in de wandelgangen. Je kluisje zat niet naast die van mij, we pakten niet dezelfde bus of trein naar school, we hebben nooit gesproken, je kent me niet.

Ik, samen met de rest van Carré, heb jou vanavond in anderhalf uur tijd beter leren kennen dan die vijf jaar dat wij op dezelfde school zaten. Je had ze op je hand vanavond, mij ook.

“Hard werken loont.”
“Als je een droom hebt, leef hem.”

Het klinkt zo waar en jij bent hier het voorbeeld van: je hebt hard gewerkt en bent nu waar je bent – je staat nota bene dit jaar in de Ziggo Dome. Maar er is één ding wat je niet in een quote kunt beschrijven: jouw stem. Jij, plus de 5-koppige band die individueel ook geweldig spelen – op wel tien verschillende instrumenten vertelde je vanavond – én zingen, hebben iets unieks. Los van je stemgeluid is het je puurheid en dankbaarheid, denk ik. Jullie kregen de geluksspreuk die je over de zaal uitsprak, direct terug. Waar hij zich bij ons uitte in luid applaus, kippenvel & hier en daar tranen – zagen wij de sterren in jullie ogen. De blik omhoog, van de eerste rij naar de bovenste rij. Met een glimlach en een blos. We hoorden je denken:

“Wauw, al die mensen zijn hier voor ons.”
“Een staande ovatie? We zijn nog niet eens klaar.”

Beloof me één ding: die sprankeling die ik vanavond in jullie ogen zag, behoud die. Je bent zo dankbaar en benoemde nog expliciet dat je “een kaartje kopen voor een concert” alles behalve vanzelfsprekend vindt. Jouw actie door unplugged in de spil van Carré te spelen als toegift, was een mooie manier om je dankbaarheid te uiten.

Jullie als band zijn echt heel tof. Individueel koningen (en koningin) in het bespelen en bezingen van de spiegel die 7 lagen heet. Maar samen: samen zouden jullie toegevoegd moeten worden aan de lijst met de 7 wereldwonderen. Ik hoop dan ook – zoals deze beschermd worden en behouden blijven, dat jullie jezelf kunnen beschermen tegen het succes en alles wat dat met zich meebrengt. En dat jullie daarnaast voor altijd behouden blijven – dezelfde mooie klanken met dezelfde sprankeling.

Per jaar bezoek ik meerdere concerten, jullie staat bij mij met stip op één. Dat wil zeggen, boven: Ben Howard, James Vincent McMorrow, Agnes Obel, Jack Johnson, Benjamin Francis Leftwich, Kane, Jett Rebel, Kensington, Glen Hensard, William Fitzsimmons, Arctic Monkeys, Elbow, Angus & Julia Stone, Damien Rice, Rondé, Gregory Alan Isakov.

Ik kan nog doorgaan. Maar ik heb m’n punt wel gemaakt denk ik. Bedankt voor jullie puur- en dankbaarheid vanavond! Dit was echt een avond om nooit te vergeten.

Een klein puntje van kritiek: ik ben vóór genieten van de muziek en een digitale herinnering, ik ben tégen foto’s met flits en geluid. Dit puntje van kritiek was voor de flits-mensen in het publiek overigens.

Dat was het.
Tot snel, hopelijk!