Zit ik dan, in een outfit die niet zou misstaan in de gym. Dat was ik ook van plan – in plaats daarvan ben ik achter mijn laptop gekropen om wat op papier te zetten. Ik weet nog niet of dit voor mij is, of voor jou.
De afgelopen weken ben ik kwijt
In welke hoek je ook zoekt, mij zal je niet vinden
Want ik ga verder dan tot waar mijn andere ik reikt
Ik wacht onrustig af tot ik deze twee ik’s aan elkaar kan verbinden
Afgelopen weken zijn vreemd. Ik ben kwijt. Als je me zoekt, zul je niet alle delen van mij vinden. De delen waar je juist zo aan gewend bent geraakt. Want los van mijn bloedgroep, is er verder weinig be positive.
Soms wanneer je een gokje waagt, calculeer je een misstap of tegenvaller in. Gewoon, als zekerheidje – dat het iets minder pijn doet omdat je het misschien al had zien aankomen.
Ik weet niet of ik dat heb gedaan of doe
Maar wat ik wel weet
Is dat wat ik voel
Niet is, wat ik weet
Ratio zegt namelijk dat het allemaal oké is. Hoe je je ook voelt, dat het altijd goed komt. Dat je niet op de zaken vooruit moet lopen. En dat, zelfs wanneer het écht je worst-case scenario wordt, het nog steeds geen ramp is.
De laatste paar weken zijn echt vrij vreemd. Zo heb ik meerdere donderslagen bij heldere hemel ervaren. Zo volgde ik mijn allereerste BHV praktijk examen, en kwam het ineens binnen toen ik (op een pop nota bene) aan het reanimeren was. Het besef dat wij, dit jaar vijf jaar geleden, iemand verloren zijn die ons dierbaar was – waarbij de reanimatie zijn leven niet meer kon redden. Ik ging juist een BHV cursus doen met het idee om nooit in zo’n soortgelijke situatie machteloos toe te moeten kijken. In plaats daarvan greep het me, en duurt het langer dan verwacht voordat het me loslaat. Verdriet wat een andere weg heeft gevonden naar buiten.
Toen rinkelde de telefoon, zondagochtend anderhalve week geleden. Ik ken jou al mijn hele leven en dus ook hem. Je vertelde mij dat hij zomaar uit het leven is gestapt, zonder briefje, zonder waarschuwing. Ik ben er nog stil van – dit houdt me in zijn greep en is nog steeds niet te bevatten. Het maakt me verdrietig, boos en machteloos. Verdrietig voor jou, machteloos omdat ik niks voor jou en jullie kan doen. Dit is het verkeerde script waar het altijd over gaat, de achtbaan, de nachtmerrie die waar blijkt te zijn zodra je wakker wordt. De herinneringen komen op random momenten bij mij omhoog – op de fiets, op mijn werk, tijdens het boodschappen doen. 27 jaar aan herinneringen samen met jou, vooral met jou. Want ik zie alleen ons, en denk dan aan alles wat we hebben meegemaakt – hoe we dat een paar jaar hebben bevroren, om het nu te laten smelten en weer op te pakken – op het punt waar we gebleven waren. Herinneringen houden hem in leven – daar zorgen we voor, samen.
Daar waar de wereld soms om je heen instort, is daar altijd nog je thuis. Waar je je veilig voelt, rust hebt.
Geen klok, alle tijd
Waar de wereld even stopt en het alleen om ons draait
De zondag daarop kreeg ik een sms, gevolgd door een telefoontje. Mijn huurbaas heeft het pand waarin wij wonen, als de financiering rond is, verkocht. Lichtelijk in shock hoor ik de plannen aan, van ‘misschien wel een verbouwing op verdieping 0 en op verdieping 2’. Wij wonen op 1. Met de woorden ‘maak je geen zorgen, jullie als huurders worden meegenomen’ kan ik er niks aan doen dat ik het toch benauwd krijg. Mijn huis, ons thuis.
Daar waar de wereld soms om je heen stort, is daar altijd nog je thuis. Waar je je veilig voelt, rust hebt.
Geldt dit straks nog, schiet er door mijn hoofd. Want met een kelder in de verbouwing, een trap van verdieping 0 naar 2… Een dakterras wat wij hebben, en zij niet – hoe lang kunnen we hier écht nog blijven wonen?
Misschien is deze gedachte realistisch, misschien niet. Wat ik wel weet is dat het, bovenop alles wat er de afgelopen weken gebeurd is, sowieso teveel is. Ons huis is ons thuis. Onze haven van rust. Met, naast de stadsgeluiden, helemaal niks. Een verbouwing om ons heen, misschien dat we straks op de schopstoel zitten: dat is het gevoel. Ratio zegt: alles is oké, komt goed. Niks aan de hand.. Niet zo op de zaken vooruit lopen. Misschien is die verbouwing maar een week. Misschien twee. Misschien wordt die trap wel heel tof, of de hal heel mooi. Het dakterras blijft van jullie, je hoeft niet weg.
Maar m’n gevoel. Oef. M’n gevoel zegt: dit is géén dikke vette prima, dit is alarmbellen all over the place. Dit is mijn thuishaven en rust. Onrust.
Hoe het verder loopt weet ik niet. Met alles. Zoals gezegd is het nogal wat, de afgelopen weken. Scroll even terug door mijn vorige blogs om mijn positieve vibe te proeven en te voelen: dat ben ik. Nu ben ik het verlengstuk wat er, schijnbaar, ook in zit. En waar ik even ruimte voor ga nemen.
Want verder is alles goed. Met mij, mijn werk, mijn eigen bedrijf, tussen mij en Tim, met Tim z’n werk, genoeg leuke dingen in het vooruitzicht.. Maar ondanks dat, is het toch niet altijd mogelijk om alles in perspectief te plaatsen.
Want soms, héél soms maar,
Mag je ook gewoon even niet jezelf zijn,
Zonder oordeel, verklaring of gemaar,
Gewoon even samenzijn en even balen van alles – ook al blijkt het achteraf schijn.
Dan ben je gewoon even jij. De ravage na de storm. Een donkergrijze wolk aan een blauwe hemel.
En weet je, soms, wanneer je het ene verliest of kwijt bent – dan vind je het andere. Het brengt je iets nieuws, of iets ouds in een nieuw jasje.
En als het dan nog steeds niet oké is, is dat óók oké. Want dit is ook jij.
X, Babette
babidesi.wordpress.com 