Ode aan Tim.

Waarschuwing: sentimentaliteit, praten over gevoelens, vrouwelijke issues en liefdesverklaringen.

Schrikt één of meerdere aspecten uit bovenstaand rijtje je af, lees onderstaand verhaal dan vooral. ^^

Tim,

Ik wil je wat vertellen. En nu praat ik nooit echt veel, dus ik dacht dan kan ik nu wel even ruim de tijd nemen.

Vroeger was ik soms onzeker. En soms ook eh, vaak. Ik maakte me druk om alles. Zie ik er wel goed uit, waarom houd ik zo van chocolade, hoe krijg ik die cellulitis uit m’n bil, hoe moet ik in godsnaam flirten en hoe kan iemand ooit hetzelfde voelen als wat ik voor hem voel.

Die onzekerheid is er soms nog wel, m’n lichaam is altijd een ding geweest en ik gok dat ik nooit maatje 36 zal hebben. En dat is oké. Die cellulitis heb ik ook nog, en ik vind chocolade nog steeds erg lekker. Dit alles heb ik nog steeds, los van één ding. Ik weet nu hoe het is om van iemand te houden die ook van mij houdt, en wel net zoveel als ik van hem.

Soms heb ik zo mijn dingen, en vergeet ik even om mij heen te kijken – waar ik nu sta. Druk met herkansingen, en stress omdat ik me nu voel zoals menigmaal student zich blijkbaar met enige regelmaat voelt: uitkijkend naar de 24e van de maand, en dan erg blij. En tot die tijd erg arm.

Ik ben erachter gekomen dat ik veel waarde hecht aan bepaalde dingetjes – een stijltang kopen terwijl ik er even de centen niet voor heb, maar ik wil er goed uitzien. Jij wilde hem voor mij kopen. Dat hoefde niet, en ik heb hem dus ook zelf gekocht – maar toch denk je eraan. Want zoiets stoms als een stijltang is op dat moment ineens mega belangrijk voor mij.

Dan is m’n weerstand weer kut, heb ik een alles-in-1 koortslip die pijn doet, onhandig is, m’n gezicht verneukt en ik óók nog eens niet lekker met jou kan kussen. Dan wil ik kleine dingetjes, die, als m’n weerstand klote is, me weer wat lekkerder in m’n vel krijgen. Met de auto naar stage in plaats van die klote heuvel op fietsen naar het station terwijl m’n benen aanvoelen als een krant: de tank is leeg. Hups, jij zet geld op de gezamenlijke rekening zodat ik kan tanken. Ik wil pumps dragen, m’n haren stijlen – zo voel ik me weer wat beter. Maar nog steeds niet lekker in m’n vel – en dat merk jij. Ik ben moe, dus slaap veel. M’n stage is druk, dus praat er veel over – en jij luistert. Ik heb keelpijn, rugpijn, nekpijn, ben dan weer ongesteld én heb een koortslip – jij hoort het allemaal aan.

Van die dagen dat ik niks liever wil dan in pyjama, met een berg chocolade en m’n lelijke, maar wel warme, pantoffels op de bank liggen. Met een vrouwenfilm, een potje janken.

Gezeur, gezeik – niet lekker in m’n vel. Drie kwartier voor de spiegel gestaan om m’n haar en make up te doen, en vervolgens de conclusie trekken dat wat ik ook doe – ik er gewoon even niet uitzie. Droopy ogen, een koortslip en opgezette klieren in m’n nek door m’n keelpijn. Dan, op de klok kijkend en beseffen dat ik me nog moet haasten ook omdat ik anders te laat kom. Kussen kan even niet nu, dus ik geef je snel een knuffel en trek m’n jas aan. Ik kijk je aan, ineens een beetje verlegen – bewust van het feit dat ik vandaag de award zou winnen. De award van de meest onaantrekkelijke, niet-galante vrouw – tenminste, als die award vandaag uitgereikt zou worden.

Verlegen, gehaast, kijk ik nog één keer achterom voordat ik de deur uitstorm.

“Je ziet er mooi uit, knapperd.” Zeg jij.

En daarom houd ik van jou. Want ook op mijn lelijke, make-up loze, chocolade-etende pyjamadagen – houd jij van mij. Puur mij – ook zonder fratsen, zonder make-up, met pukkel, met verhalen.

Ik vin je lief. En ook al doe je altijd stoer dat we niet gaan trouwen, en zeg ik dat mij dat niet uitmaakt maar vind ik trouwen toch misschien wel leuk, want hoe leuk is dat – maar had je het laatst toch ineens over een thema bruiloft, dus wil je stiekem toch wel trouwen – en antwoordde je met “not yet” toen iemand vroeg “Are you guys married?” Ook al doe je stoer, plaag je me vaak met dingetjes, ik vin je lief.

En zo soms, zijn er dan ineens andere dingen die niet lekker lopen, dingen die je overkomen maar die we samen altijd oplossen. Of soms niet kunnen oplossen, maar dan zijn we samen. Met z’n tweetjes, lachen en huilen. Dit jaar zijn we vijf jaar samen – en wat mij betreft gaan we voor de 50 jaar, minimaal.

Kusje, tutti.