Vluchtgedrag vs. Backpackersvirus |

Terwijl ik deze blog schrijf, zit ik buiten. Dakterras, een kop zwarte koffie van verse bonen, joggingbroek opgerold, ogen half dichtgeknepen, onderuitgezakt in een van onze tuinstoelen – genietend van het warme zonnetje in Maart. Uitgeslapen, maar met een drukke planning in het vooruitzicht. Een drukke planning die, momenteel, nog even op hold staat.

Dit zijn niet de momenten waarbij ik hunker naar reizen, nee. Die ontstaan op de momenten dat het druk wordt. Tentamens, deadlines. Nu het zonnetje zich (bijzonder vaak) laat zien, komt de zomervakantie gevoelsmatig ook steeds dichterbij. Na Australië, Nieuw Zeeland, Indonesië, USA, Engeland, India, maar ook Spanje, Frankrijk, Duitsland, Tjechië, en meer Europese landen staat dit jaar Schotland op de planning. Tentje, 1 pits-gasstelletje, fietsen mee.. Genieten van de ongerepte natuur, en gewoon gaan – zonder te weten waar je uitkomt.

Dit. Die dromen: even lekker weg, geen stress, genieten, per dag bekijken wat er op je pad komt, geen all inclusive – maar backpack op je rug en goan met die banoan. De vrijheid. Dat zit in mij, in ons. Sinds ik weet hoe het is om een tijd van huis te zijn en daarbij niks te volgen behalve je hart, smaakt het naar meer. Iets wat ik vaak met andere reisliefhebbers kan bespreken: die herkenning, die we bestempeld hebben als het backpackersvirus.

Dat backpackersvirus, neuh, dat raak je nooit meer kwijt.

Dat is een feit, het is veel te leuk om kwijt te raken. Mocht jij het trouwens nog niet onder de leden hebben, en nog niet gevonden hebben.. Zoek het! Reis, ontdek, stap uit je comfort zone en GA.

Ik dwaal af. Dat ik het nooit meer kwijtraak is een feit, maar niemand heeft me ooit verteld wanneer dit hardnekkige virus de kop opsteekt. Ja, wanneer het zonnetje in beeld komt, wanneer de vakantie en de Lonely Planet tevoorschijn komen. Dat is één. Lekker wegdromen.

Maar, hoe lekker is dat wegdromen wanneer er dingen zijn die MOETEN. Moeten is sowieso een stom woord, maar soms kom je er niet onderuit.

..dat tentamen maken;
..studeren;
..scriptie schrijven;
..rijexamen eindelijk een keer wél halen;
..huis opruimen;
..op zoek naar een baan;
..die verjaardag waar je eigenlijk liever niet heen gaat;
..afwassen;
..en voor sommigen: naar de sportschool;
..opstaan als de wekker gaat;
..op kantoor zitten als de zon schijnt;
..in een overvolle trein stappen na een lange dag, tussen de bezwete mensen;
..of ’s ochtendsvroeg, tussen de mensen met een koffie-ochtend-adem.

Dat dus – dat is twee. En dat is niét chill. Dat backpackersvirus wordt ineens vluchtgedrag. Want hoe fijn zou het zijn om even “lekker weg” van ALLES te zijn. Weg, samen met je liefje, naar een plek waar je..

..opstaat wanneer je uitgeslapen bent;
..en je bed induikt wanneer je moe bent;
..eet wanneer je trek hebt;
..in de oceaan zwemt wanneer je vies bent;
..En op z’n Hollands: roddelen kan waar niemand je verstaat;
..selfies maakt met je voetjes in het hete zand;
..hardlopen op ongebaande paden;

Het enige waar je je druk om hoeft te maken is: waar heb ik trek in, wat gaan we doen vandaag – de rimboe in of naar de zee?

Reizen. Oh oh oh….. REIZEN! Wellicht werkt deze blog als een soort afrodisiacum, in de zin van backpackersvirus-opwekker. Als dat zo is, goed zo. Als je nu kan… Ga. Ga lekker reizen, en doe alles wat je verder wilt (huis kopen, kinderen, grotemensenbaan?) lekker later! Mocht het zo zijn dat het nu even niet kan… Doe dan wat ik doe: gebruik het als beloning. 🙂 Hoe?

Ik heb Tim (her)ontmoet nadat ik was teruggekomen van een klein jaar reizen. Ik zeg (her)ontmoet omdat we elkaar al eens gezien hadden, vroeger. Hij was geïnteresseerd in mij en mijn reisverhalen. Hij wilde alles horen, omdat hij ook wilde reizen. Van reizen, naar hardlopen, naar liefde – niks bleef onbesproken. De klik. Dezelfde klik die er nu na 4,5 jaar voor zorgt dat we nog steeds bij elkaar zijn. Reizen is er, naast kamperen in Europa en een zomer Amerika, voor Tim niet van gekomen. Los van het feit dat hij kon, en “mocht” gaan van mij – zijn er dingen. Dingen overkomen je, en je rolt in een vaste baan, je hebt een huisje.. Niet zomaar zaken waar je “even” afstand van doet. Daarnaast zit ik volop in mijn studie. Volgend jaar September studeer ik af: en het mooiste cadeau wacht op mij wanneer ik afgestudeerd ben: samen reizen. Bachelor, werk zoeken, sparen – en gaan.

Hoelang? Geen idee. Waarheen? Geen idee. Maar dit is de droom – de beloning. Geen vluchtgedrag voor mij, maar het backpackersvirus, als beloning.