Ik ben een HSP-er

Daar is hij ineens, de wetenschappelijke onderbouwing van iets waarvan ik überhaupt nooit wist dat er een woord voor bestond. Want zo ben ik gewoon.

Mijn koptelefoon op, zonder muziek, maar om de geluiden van de omgeving iets te dempen.

Het gevoel dat ik je moet vragen wat er is, omdat ik voel dat er iets is.

Zwakjes, slap en grieperig – door jouw verhaal.

Mijn hoofd staat nooit stil. Ik kon altijd slecht tegen alleen zijn, of tegen stilte. Ik klets graag, maar luister ook graag. Als iemand iets met mij deelt wat vrij heftig is, moet ik daar soms een dag van bijkomen. Een bezoek aan een plek waar iets heftigs heeft plaatsgevonden of het bekijken van een documentaire of film waarin confronterende dingen gebeuren – doe ik niet voor mijn lol. Ik slaap er onrustig door en voel me betrokken, alsof ik zelf onderdeel uit heb gemaakt van het verhaal.

Ik ben een HSP-er. Een hoog sensitief persoon, waarbij bovenstaande zaken meer regel zijn dan uitzondering. Ik voel veel, ook onuitgesproken zaken. Ik betrek veel op mezelf, ook als het niet hoeft. Mijn intuïtie lijkt sterker ontwikkeld, waardoor ik vooral in de laatste jaren van mijn leven gesprekken heb gevoerd met mensen die anderen misschien niet voeren. Puur omdat ik iets zie of voel wat ik niet kan negeren, ernaar vraag en er vanuit daar een verhaal tot stand komt waar ik die nacht nog even wakker van lig.

In de loop der jaren kreeg dit beestje een naam. Waar ik altijd dacht ‘zo ben ik gewoon’ en ‘dit heeft vast iedereen’, bleek dat het toch niet zo vaak voorkwam als dat ik dacht. Omdat ik het nooit anders heb gedaan, was ik me er ook niet van bewust dat er een manier is om hiermee om te gaan – dit leek me sowieso overbodig. Tot ik merkte dat de verhalen en emoties die mensen met mij deelde, ook onder mijn huid kropen. Het leek alsof het mij persoonlijk overkwam, terwijl dit niet met mijn verhaal was. Moe, uitgeblust en emotioneel kroop ik soms onder de wol. In een soortgelijke situatie belde mijn moeder mij, niet zo lang geleden.

“Hoe gaat het?..”
“Kan beter, ik voel me moe & uitgeblust.” en ik vertelde de rest van het verhaal.
“Babette, vorige week rond deze tijd sprak ik je ook. Toen ging alles goed toch? Met jou, je werk, je bedrijf, met Tim en tussen jullie, met Tim zijn bedrijf.. Wat is er veranderd hieraan?”

Ik besef me dat er niets veranderd is aan bovenstaande. Wat er veranderd is, is dat ik net een verhaal hoor van iemand die mij aan het hart gaat, wat mijn leven op zijn kop zet. Een heftig verhaal, waar degene nog middenin zit. Het voelt alsof ik er een middenin zit.

“Niks, er is niks veranderd aan dat alles. Maar de situatie eromheen, dat verandert alles. Misschien niet mijn situatie, maar het is iemand waar ik om geef dus dat raakt me op alle mogelijke manieren!”
“Het raakt je zo, dat je ziek in bed ligt, geen stap kan verzetten en de hele dag emotioneel bent?” 

“Babette, als hoog sensitief persoon is het soms moeilijk om de emoties die je voelt te plaatsen. Soms zijn het je eigen emoties, soms zijn het die van een ander. Dit is zo’n moment. Als je je zo voelt, vraag je dan eerst eens af wat er gebeurd is waardoor je je zo voelt. Zijn het jouw emoties, of die van een ander? Als het het laatste is, laat het los.” 

Ik besef me ineens dat ik een deur heb opengelaten die ik allang dicht had kunnen doen. Maar het zit in mijn karakter verweven om mensen te helpen, door te luisteren en mee te denken. Waardoor ik al snel in de huid kruip van een soort hulpverlener, of iemand die ze dag en nacht kunnen bellen.

“Je kunt me altijd bellen hoor! Of, als je geen oppas hebt voor de kids.. Ik ben dol op kids, dus breng ze vooral langs. Zal ik dit of dat even doen dit weekend, dan kun jij even rustig aan doen.”

Begrijp me niet verkeerd, want in mijn optiek is anderen helpen nog steeds een van de mooiere dingen die ik kan doen. Maar zodra het ten koste gaat van mezelf (onrust, slapeloze nachten en noem het hele rijtje maar), dan gaat er iets mis. Ik moe(s)t leren om het, zodra ik bij degene wegloop/wegliep, los te laten.

Ik level met mensen. Ik kan goed luisteren. Ik onthoud dingen. Ik vraag door op de dingen waarvan ik voel dat er iets zit. Vaak zeg ik de dingen die kloppen, die je echt helpen, zonder precies te weten waar die vandaan komen. Het klopt dan gewoon. En jij hebt er iets aan, hoop ik.

Wat het ook is, het is er. HSP is iets moois en het wordt nog mooier als je weet hoe je anderen kunt helpen zonder er zelf last van te hebben. En ik geloof dat ik dat nu heb.
Ook nu ik weet wat ik heb. Nu klinkt het als een griepje, en dat is het natuurlijk niet. Dit heb ik gewoon, voor de rest van mijn leven. En het is zeker iets moois. En het feit dat er nu steeds meer over onderzocht wordt, betekent ook dat er verhalen naar buiten worden gebracht van anderen. Hun ervaringen en tips om ermee om te gaan. Ideeën om te functioneren in een chaotische drukte, afstand te nemen van emoties van anderen zodra ik daar wegloop, geen mede eigenaar worden van iemand zijn probleem. Dat gaat steeds beter. Ik doe precies hetzelfde als altijd, maar de emoties die ik daarna voel zijn mijn emoties en niet die van een ander.

1 op de 5 mensen is hoogsensitief. Herken jij je erin? Op de website van Femke de Grijs kun je er meer over lezen: http://femkedegrijs.com/5-hsp-kenmerken/

Even niks doen helpt. Geen muziek, geen tv, geen iPhone en geen geklets. Gewoon even zitten en niets anders doen dan ademhalen en thee drinken. Dat is trouwens sowieso een goed idee, ook al ben je niet hoog sensitief. 🙂