Het verhaal achter het kerstpakket.

Ik druk op de rode knop: “Aan wie wil jij graag een kerstpakket geven?” de camera zoomt in op mijn gezicht.

“Aan een jongen die mij vijf en een half jaar geleden benaderde. Ik was net terug van reizen, iets wat hij ook heel graag wilde doen. We raakten in gesprek: ik zou hem tips geven en hij zou gaan. Hij is niet gegaan, hij is hier gebleven. Nu, vijf en een half jaar later hebben we al vijf jaar verkering – het verliefde gevoel won het van het reislustige gevoel. En daar zijn we dan: samenwonend, gelukkig en nog steeds verliefd.”

Dit waren mijn woorden, gisteren. Toen Maik de Boer op ’t Hof in Amersfoort aan mij vroeg wie ik graag een kerstpakket wilde geven. Ik heb tezamen met zo’n 20 anderen een uur in een rij gestaan om het pakket in ontvangst te nemen. Een mooi moment om te vragen voor wie de rest hier stond. Tegen de tijd dat ik bijna aan de beurt was, voelde het misplaatst. Waarom stond ik hier? Degene die mij, ons, kennen – die weten dat de afgelopen drie jaar niet makkelijk zijn geweest, en nog steeds niet makkelijk zijn (zie vorige blogs). Dit is niet iets wat ik op tv wilde vertellen. Ik heb het luchtig gehouden zoals bovenstaand verhaal al doet vermoeden. En kort.

Ja dat kan ik soms. Soms.

We raakten in gesprek, mensen vertelden hun verhaal. Niet alles was droevig, maar toch raakte de verhalen mij. Jij vertelde dat je coach je weer lekker in je vel had gekregen door zijn steun en support: en dat je hem dankbaar bent. Je maakt zelfs nog even reclame in de camera voor het bedrijf van je coach en gelijk heb je.

Jij huppelt zenuwachtig heen en weer: je runt een winkel, wilde hier ‘even’ heen in je pauze – inmiddels sta je hier al 1,5 uur. Een aantal jaar op jezelf gewoond en een aantal jaar samen. Nu is je relatie uit en pap en mam hebben ondanks dat ze het zelf niet breed hebben, een bedje voor je gespreid en een warme hap op tafel gezet. Jij bent dankbaar en dit is jouw manier. Mooi.

Dan zie ik jou, jij werkt ook in een winkel en komt af en toe kijken. “Ik kan eigenlijk niet weg, maar ik wil dit zo graag doen. Ik wil het kerstpakket graag aan mijn vriend geven.” Ik zeg tegen je dat ik je (her)ken. Jij en je vriend zitten bij ons op dansen, toch? Je kijkt me aan, maar herkent me niet. Ik vertel dat Tim en ik derdejaars zijn en jij en je vriend vierdejaars. Onze lessen wisselen elkaar af op de maandag, waardoor wij altijd zo’n 15 minuten naar jullie les konden kijken. Ik vertel dat jullie het stel zijn waar ik altijd naar kijk: prachtig om te zien, jullie stralen altijd. Jullie dansen ongeloofelijk goed. Vorige maand tikte ik je vriend nog op zijn schouder om dit tegen hem te zeggen: “Het is altijd weer een plezier om naar jullie te kijken, jullie dansen zó onwijs mooi.” Terwijl ik dit vertel besef ik me dat ik jullie al ruim vier weken niet gezien heb bij dansen. “We zijn gestopt.” zeg jij. “Mijn vriend heeft zijn onderbeen verbrijzeld tijdens zijn werk, hij werkt bij de politie en is aangereden door een motor.”

 

Stil.

 

Ik ben hier stil van. Dat zeg ik ook tegen je. Ik zie dat je ogen waterig worden, maar toch vertel je verder: “We gaan in 2015  trouwen, en het is nog maar de vraag of we..”

Dansen. Denk ik. Wat ontzettend zonde.. Wat ik net nog aan je vertelde, over hoe mooi jullie dansen en hoe prachtig jullie zijn om naar te kijken, voelt in één keer totaal misplaatst. Een gevoelige snaar die zo goed bedoeld was. Jij doet je oproep in de camera, en ontvangt het kerstpakket. Je kijkt nog een keer om, ik wens jou en je vriend sterkte en het allerbeste.

Toen ik thuis kwam vertelde ik dit verhaal aan Tim, mijn vriend. We zijn er beide stil van en ons rotgeschrokken. We kennen jullie nauwelijks, maar het doet zeer. Natuurlijk had het ook heel anders kunnen aflopen, maar door zo’n ongeluk het plezier verliezen in iets wat je het liefste doet.. Iets wat een belangrijk onderdeel is in jullie eeuwige verbintenis met elkaar, een openingsdans, is niet te bevatten.

Dit is voor jullie: weet dat wij onwijs van jullie genoten hebben, in de tijd dat we jullie hebben zien dansen. We wensen jullie beiden het allerbeste en hopen op een dusdanig herstel. We hopen dat jullie ooit weer de dansvloer zullen betreden. Of dat jullie iets vinden waarin jullie net zo stralen als tijdens het dansen. We zullen jullie missen op de maandag!

 

[Voordat ik dit verhaal publiceerde, heb ik toestemming gevraagd aan degene die het (be)treft.]