Prioriteiten stellen en een planning maken – twee ingrediënten die vrijwel elk gesteld doel makkelijker haalbaar maken. Ik ben hier een groot voorstander van en had alles op een rijtje.
Tot nu.
Ik ben slachtoffer van mezelf (oef, wat een nare zin – ik bedoel dit dus ook als grapje). Ik, Babette Desirée (ja, daar komt Babidesi vandaan) van den Berg, ben namelijk vandaag vergeten dat het Pinksteren is. Na twee onwijs toffe dagen op Lepeltje Lepeltje (eten, cultuur en markt) met vrienden en familie, zat ik vandaag zó onwijs in de weekendmodus dat Pinksteren ondergeschikt is geworden aan weekend in het algemeen: weekend is weekend sinds ik niet meer in de bediening werk bij Zandfoort aan de Eem, maar op kantoor (als marketing & event manager, yihaa!) – wat betekent dat zaterdag en zondag (en maandag) ook echt weekend is.
Dus Babette.. Je punt? Mijn punt is: de sportschool is dus dicht met Pinksteren. En gelijk hebben ze: die harde werkers verdienen ook weleens een dagje vrij. Zo voelde ik dat niet trouwens, vanochtend: Stond ik daar, met m’n goede gedrag en m’n linker sportsok aan m’n rechtervoet en andersom (rebel die ik ben) op het punt om de deur uit te gaan…
Zijn ze wel open? aldus Tim vanuit bed.
“Tuurlijk!” zeg ik, misschien een beetje te overtuigend. Toch maar even een dubbele check online…. Oops. Na een aantal minuten flink de balen gehad te hebben (ik had zo’n zin! shit shit shit.. Ik heb zoveel gegeten van het weekend, ik moet echt even sporten. Zal ik gaan hardlopen? Wacht, ik druk me nu wel even 10x op. Ohnee, ik kan niet opdrukken) en Tim vooral bezig was met-zonder-reageers en mét ik-wil-verder-slaaps, dacht ik: YES. Eindelijk weer prioriteit om een blogje te schrijven. Waar ik gisteren vooral binnen rommelde, opruimde en mijn teennagels lakte (ja sorry, ik ben en blijf een vrouw) .
Zit ik nu op ons dakterras, in de brandende zon met een kop verse bonen koffie. Ik. hou. van. koffie.
Schrijven is er de laatste tijd niet echt van gekomen. Nu ik terug lees, zie ik dat mijn laatste blog alweer bijna twee maanden geleden is.
Anders in het leven
Twee maanden geleden zag mijn leven er iets anders uit. Ik studeerde nog en zat aan het einde van mijn afstudeertraject bij ArrangeGroup. Ik heb de tijd van mijn leven gehad daar: het was hard werken (ik heb een model ontwikkeld, klik hier als je benieuwd bent – ik ben stiekem best een beetje trots op het eindresultaat) maar de omgeving, collegialiteit en ruimte voor persoonlijke ontwikkeling hebben mij een leerzame, mooie en uitdagende vijf maanden geschonken! In dezelfde week dat ik mijn afstudeerscriptie in diende te leveren, had ik ook nog één tentamen waar ik al een tijdje over deed. Ik vond het niet leuk, wat resulteerde in het feit dat ik andere (leukere) vakken voorrang gaf. Maar ja…. Als je op een gegeven moment alles hebt behaald (waaronder je scriptie verdediging met een 8,2 – joepie!) dan wordt het toch wel tijd om ook dát tentamen eens te halen. De laatste twee weken van school stonden in het teken van mijn scriptie inleveren en verdedigen (6 april) en mijn tentamen halen (7 april). De timing is weleens beter geweest: zo vlak achter elkaar zorgde voor de nodige stress en gestructureerde planning. Die planning heb ik niet gemaakt. Het was namelijk vrij duidelijk: twee maanden (!) heb ik non-stop van 8.00 ’s ochtends tot vaak 23.30/0.00 ’s avonds aan mijn scriptie gewerkt en mijn economische besturing tentamen voorbereid.
Afkicken
Nu ik je zo meeneem naar deze twee maanden, valt ook ineens op zijn plek waarom ik al een tijd niet heb geblogd. Er waren een hoop andere zaken die mijn aandacht hebben gevraagd – maar na 60 pagina’s scriptie uitgewerkt te hebben en zo’n 12 economische casussen tot in den treuren geoefend te hebben…. Gok ik dat het niet-schrijven misschien even de afkickfase was. Even klaar met schrijven, reflecteren en achter mijn laptop zitten.
Blij
Inmiddels ben ik blij (zoals vrijwel altijd) – maar dan extra blij. Ik ben afgestudeerd, heb mijn economische tentamen gehaald (met een 7,5… Misschien moet ik toch de economische kant op! Oh nee, toch niet) en ben ik van bijbaan naar grotemensenbaan gegaan bij Zandfoort aan de Eem. Bewust voor een korte periode van twee maanden, omdat ik toe ben aan een nieuwe omgeving, nieuwe mensen om mij heen en graag ruimte creëer voor persoonlijke ontwikkeling en groei. Zandfoort aan de Eem is een plek waar ik ruim drie jaar met alle plezier als barhoofd heb mogen werken. Dit kwam zeer van pas toen ik vorige maand gevraagd ben om de functie Marketing & Event Manager op mij te nemen (de zakelijke tak). De operatie is mij immers niet onbekend. Toch is deze functie wel een andere tak van sport – zeker nu. Elk moment van de dag prioriteiten stellen, in gesprek gaan met bedrijven die graag bij ons een uitje, borrel, vergadering, feest of meer willen organiseren.. En dat vervolgens vertalen naar een concreet plan voor de bewuste dag. Daarnaast ben ik in het werk veel bezig met Social Media, website onderhouden en meerdere kanalen op de hoogte brengen van wat wij aanbieden als bar, restaurant, café en stadsstrand. Lekker druk dus! (maar wel onwijs leuk)
Op zoek naar uitdaging
Maar, het leven bestaat uit zoveel meer dan werk. Middenin mijn afstudeertraject besefte ik me dat ik behoefte had naar meer uitdaging op sportief vlak. Degene die mij kennen, weten dat ik zo’n 7 jaar best fanatiek hardloop. Afstanden van 16km (damloop) en 21km (halve marathon) zijn mij niet onbekend. Hardlopen is een manier om mijn (altijd nadenkende) hoofd op de rust-en-alles-op-een-rijtje-zetten-modus te krijgen, helaas deed het niet veel voor mijn lichaam. Mijn shape bleef hetzelfde, ook al liep ik 4x in de week behoorlijke afstanden (weliswaar zonder interval, maar dat vind ik ook niet leuk). Daar waren de termen uit je comfortzone treden en uitdaging zoeken in alles: twee termen waar ik een groot voorstander van ben. Zo gezegd zo gedaan!
Personal Body Plan
Inmiddels zit ik op dag 49 van Personal Bodyplan. Ik heb mijn hardloopsessies verruild voor 4x krachttraining in de week. In begeef me tussen de spierbundels i.p.v. groene weilanden. Ik heb mijn taille met 4cm zien afnemen in 4 weken tijd en dan heb ik het nog niet over mijn jeans: die zakken letterlijk van mijn kont. Één keer in de week een langere afstand (ergens rond de 13km) loop ik nog wel omdat ik over 2 weekjes weer de halve marathon van Amersfoort ga lopen. De laatste paar km gaan denk ik op karakter 😉
“Alle begin is moeilijk.”
Stond ik dan: in het krachthonk. Kreunende mannen, boze blikken “wat doe jij als vrouw hier”, en ruzie met mij maken om halters en gewichten.
NATUURLIJK NIET.
Zo ging het natuurlijk niet, ja.. In mijn hoofd wel: vóórdat ik ging beginnen. Of naja… Het ging wel een beetje zo, de kreunende mannen zijn er wel. Maar ja, ik doe inmiddels weleens mee. Als je nog drie herhalingen moet en je ze perse wilt halen…. Zo’n kreun werkt echt hoor! (ik doe het wel op niveau muisstilletjes-de-trap-af zoals mijn ouders onze vroeger vroegen..) i.p.v. olifanten-gestamp. Dat ge-olifant laat ik aan de stoere mannen over.
Uit je comfortzone
Het is lang zo eng niet als je denkt. De mens is bijna geconditioneerd om de beren op de weg te zien, al voordat je de weg opgaat. Ik schrijf net over PBP, maar dit geldt voor alles. Ik ben een gevoelsmens, wat betekent dat ik altijd afga op mijn gevoel – dit is niet altijd even handig (zoals je misschien hebt kunnen lezen in mijn vorige blogs) maar brengt mij uiteindelijk wel waar ik zijn wil. Mijn drang om uit mijn comfort zone te treden, komt voort uit mijn drang om te blijven ontwikkelen, te leren en te ervaren. Het klinkt onwijs cliché, maar laat het los. Laat het “wat als het niet lukt?!” los – en draai het om.
Wat als het wél lukt?
Beren op de weg? Knuffel ze.
Falen? Nee, leren. Denk ik termen van winnen en leren – dan wil je altijd.
Meningen? Mensen hebben áltijd een mening, al verander je niets. Als je een grote verandering doormaakt in je leven (dat merk ik nu met mijn personal body plan) dan heeft iedereen er een mening over.
“Ah joh, één stukje taart kan toch wel!” – Ja, dat kan wel – maar ik heb er nu geen zin in.
“Heb je nou al wéér je tupperware bakje met sla mee, je bent toch geen konijn?” – Nee, ik ben geen konijn.
“Wat is dat dan voor dieet?” – Het is geen dieet, het is een nieuwe levensstijl.
“In het krachthonk? Nee dat is lekker! Doe je een squat, kijken alle mannen naar je kont… Mij niet gezien!” Oké.
Totdat het resultaat zichtbaar wordt
“Vertel eens, hoe heb je dat gedaan?”
“Hoe heet dat ook alweer BP? PBP?”
“Enneh, wat voor oefeningen doe je dan?”
Neem dit van mij aan
Ik zie het als luxe dat buiten mijn comfort zone voor mij vaak prettig voelt. Ik ben me er ook van bewust dat veel mensen dit juist niet zo ervaren en zich daardoor -om wat voor reden dan ook- tegen laten houden. Neem dit van mij aan: als jij intrinsiek gemotiveerd bent om een verandering door te voeren, hoe groot of klein dan ook, doe het. Meningen hebben mensen toch wel. Waarom? Het is niet alleen voor jou een grote verandering, maar zoals Tom Barten (owner van Personal BodyPlan) zegt: “Je omgeving moet ook wennen aan jouw verandering.” Je krijgt vragen, meningen, vaak goedbedoelde tips waar je stiekem geen behoefte aan hebt (ook wel saboteurs)… Neem alles in acht. Wat voor verandering ook. Nieuw werk, andere opleiding, de keuze rondom een relatie die niet lekker loopt, … Wat dan ook. Zolang je in gedachten houdt waarom je iets doet of waarom je die keuze hebt gemaakt, komt het altijd goed. Luister naar je gevoel en niet naar de saboteurs.
Zoals ik vaker zeg: luister naar je hart, dan weet je dat het klopt.
En nu ga ik naar binnen. Want ik, en mijn huidtype twee vol met sproetjes, moeten met dit weer smeren smeren smeren!
Geniet van deze mooie zonnige dag. En haal ook vandaag weer eruit wat erin zit: op jouw manier. 🙂
Met een glimlach,
Babette
babidesi.wordpress.com 