Poging #1

Gepubliceerd op 11 december 2012

In mijn ogen is een blog een communicatiemiddel wanneer je in het buitenland zit, of een soort sympathie-opwekker wanneer je een BN’er bent & naast het boeiende leven dat je leeft, een minstens net zo boeiend verhaal schrijft over wat je allemaal meemaakt. Zodat mensen je aardig vinden, en zeggen “goh, wat is zij toch ‘lekker normaal gebleven’ ondanks al die successen.”

Nu zit ik momenteel niet in het buitenland, ook ben ik geen BN’er met een zeer boeiend beroemd leven. Wel heb ik, zoals sommigen van jullie wellicht weten, een poging tót gedaan. Jawel, ik wilde graag wereldberoemd worden in Nederland. Hoe? In het kader van “druk je stempel ergens op”, hebben Nick (zus) en ik op een zeer alles-behalve-schaamteloze wijze onze stempel bij Lingo gedrukt. Oké, nu zeg ik elke keer WIJ – ik bedoel natuurlijk IK. Maar als ik WIJ zeg, dan lijkt het minder erg – omdat er dan iemand is die medeplichtig is als het ware. Roem, rijkdom en herkend worden op straat heb ik hier niet aan over gehouden. Wel had ik hier, op een haar na, een hamster aan overgehouden.
Hoe.. Geen idee. Typisch zo’n gevalletje black out. Het enige wat ik mij nog kan herinneren is dat Luci (Lucille Werner, ik mag Luci zeggen) mij het woord gaf, ik het woord huisdier hoorde, ik in datzelfde ogenblik schoonmoeders op de tribune zag zitten en daarna….

Zwart voor m’n ogen. Echt, geef mij nooit, maar dan ook NOOIT het woord wanneer er een camera op mij gericht is. Of geen camera. Geef mij eigenlijk gewoon nooit het woord. Ik zet mezelf te schande, het gaat van kwaad tot erger, ik laat me volledig gaan en in het ergste geval.. Ja, in het ergste geval betrek ik jou er ook nog bij. Een lang verhaal kort: wat begon met een vraag over huisdieren: eindigde in een half levensverhaal, een oproep voor een hamster, een verhaal over het tekenen van een petitie. En ik kan dan wel geen gedachten lezen.. Maar ergens gok ik ook nog dat Nick zich verschillende zaken op moment surpreme afvroeg:  “Wat heeft Babette geslikt, waarom houdt ze haar mond niet, weten me ouders zeker dat ze haar niet geadopteerd hebben, waarom sta ik hier, WAAROM sta ik hier, oh god Babette hou je mond, asjeblieft. Waarom sta ik hier, had ik al gevraagd waarom ik in godsnaam hier sta?!”

“..That escalated quickly.”

Maar:
..Hondervijfentwintig euro per persoon – drie minuten trending topic op Twitter – en de angst voor honderden hamsters als kerstpakketje door de brievenbus geduwd, later, zijn we toch “zo lekker normaal gebleven.”

Note to self: Babette, houd gewoon je mond. Nee, geen gemaar.

Al met al, ik ben geen BN’er, ik ben geen televee-personality, ik ben al helemaal geen celeb met een geweldig boeiend leven, zó geweldig dat ik jullie ermee zou kunnen vermoeien door middel van het schrijven van blogs.

Nee, ik ben gewoon Babette. Een tikkeltje gek, soms een gevalletje van niet-nadenken-voordat-ik-iets-stoms-zeg, altijd aanwezig en soms een beetje té. Maar, misschien vinden jullie mijn verhalen toch de moeite waard. Ik zal proberen om ze kort & krachtig te houden – om niet teveel uit te wijken naar andere hersenspinsels en zijweggetjes. Of naja, waarschijnlijk blijft dat toch bij proberen, ik ben nogal lang van stof.

Bedankt dat je mijn eerste, echte blog hebt uitgelezen. Laat je even iets voor mij achter? Een soort van ‘ah, zo erg was je lingo optreden toch niet!’ zou ik erg fijn vinden. Of eh, iets anders deels-jokkebrok waardoor ik me ietsje beter voel.

Danki. Kusjes!