India, oh. India. |

Gepubliceerd op 21 oktober 2013

Het voornemen om mijn oh-en-ah-momenten en adembenemende ervaringen op te sparen en in één blog te plaatsen is bij deze mislukt. En we zijn hier pas 3 volle dagen.

Ik zal proberen bij het begin te beginnen, al is dat lastig. Alles gebeurt maar en ik laat het me overkomen – India is zo indrukwekkend dat het voelt of ik hier al een week zit.

Het begon met de aankomst op New Delhi Airport, na 8 uur gewacht te hebben op Helsinki (vertraging) kwamen we zaterdagochtend rond 9:00 dan eindelijk aan. Met 2 volle koffers en hoge verwachtingen stapten we de terminal binnen. De verwachting dat de stank ons tegemoet zou komen en de taxi chauffeurs onze koffers al in de achterbak gelegd zouden hebben voordat we het überhaupt in de gaten hadden – viel reuze mee. Wel waren we alert, zoals ons op het hart gedrukt was te doen. Met de prepaid taxi werden we naar ons hostel gebracht, met als missie: houd het bonnetje! Het idee achter de prepaid taxi: de toeristen (wij) krijgen van de taxi counter in de terminal een bonnetje met het adres waar ze graag naartoe willen, en betalen vooraf. De taxi chauffeur brengt jou naar je eindbestemming, en je dient het bonnetje pas te overhandigen wanneer je deze bereikt hebt. De taxi chauffeur kan dan terugkeren naar de terminal, en krijgt dan pas uitbetaald. Safe dus, voor ons. Behalve dan wanneer hij het bonnetje afhandig wil maken. Deze hebben we (door meerdere malen hem terug te pakken) in ons bezit kunnen houden en zijn veilig & wel bij het hostel afgezet.

“Anders geef je deze anders NU even aan ons terug, gozert.” aldus Monique.

Die middag was “veilig” wel anders. Nadat we hadden geluncht met 2 coördinatoren van het intensive learning programma reden we, genietend van het Tuc Tuc ritje, terug naar ons Guesthouse. Het verkeer is hier chaos. Voor degene die ook al in Azië hebben gereisd: jullie hebben een idee van hoe dat kan zijn. Op het moment dat ik dacht: “Wat een chaos, alles beweegt zich op de weg… Paard met wagen, auto’s, fietsen, Tuc Tuc’s, Riksja’s, lopers, honden, eekhoorns, aapjes. Maar blijkbaar werkt het.” Afkloppen was te laat, want exact op dat moment rijdt er een motorrijder door rood (wat ze hier vaker/altijd doen) en komt op ons af, de Tuc Tuc reedt net hard genoeg en de motorrijder remde iets bij waardoor hij achter ons langs schoot. “Oeh, dat scheelde w..” Boem. Achter ons, motor & scooter tegen elkaar. Harde knal, helmen vlogen af en de ene man stond gelukkig op. De andere man was oké, al lag z’n arm er een beetje raar bij. Blijkbaar werkt het toch niet zo goed, die chaos…

’s Middags weer terug in het Guesthouse. Monique en ik waren moe, wilden eigenlijk naar buiten maar wisten niet goed wat te doen. Onderbuik gevoel (nee, dat waren niet de curry’s – of tenminste, nóg niet) gaf aan dat het niet echt verstandig was om met z’n tweeën erop uit te gaan. Dus na één stap buiten het Guesthouse gezet te hebben zijn we weer naar binnen gegaan. “Even naar de lounge” werd een bijzondere/aparte ervaring. Op het moment dat we naar binnen liepen, tot het moment dat we gingen zitten werden we aangestaard. En dan niet zo ‘even staren en weer weg’, nee echt aangestaard. En niet te pijlen ook trouwens. Na vijf minuten daar gezeten te hebben zijn we weggegaan, die brandende ogen op je kunnen behoorlijk intrigerend zijn. Een vriendelijke namasté en een buiging leken ze bij vertrek wel te waarderen.

Deze aandacht hebben we zondag ook ervaren. Om 6.00 ’s ochtends stond de bus klaar om ons (7 studenten van de HU) naar Agra te brengen – de stad van de Taj Mahal en Agra Fort. Onderweg al veel starende blikken, blijkbaar zijn zij van ons net zo onder de indruk als wij van hen. Aan onze kledingstijl lag het in ieder geval niet, (voor ons gevoel) geheel geïntegreerd in de Indiase maatschappij – ingepakt in sjaals en wijde broeken stapten we de bus uit rond 9.30. Vanaf dat moment – tot het teruggaan met de bus (16.00) zijn we non stop in de gaten gehouden. Niet op een negatieve manier, maar mensen staarden, maakten foto’s: doen alsof ze een selfie maakten, en dan niet zo stiekem met ons op de achtergrond. Het was niet opdringerig, maar wel af en toe storend. Uiteindelijk hebben we het de gids maar opgebiecht… “We’re worldfamous in Holland, we’re that popgroup – the one that dances and sings along at the same time.” Hierbij viel alles op z’n plek, en gaf hij aan dat hij gitaar speelde: en laat dat nou precies zijn waar wij nog naar op zoek waren!

De Taj Mahal was trouwens indrukwekkend, zelfs imponerend. Nog meer dan dat hij op de foto’s deed vermoeden. Niet alleen het paleis is prachtig (wat trouwens geen paleis is maar een tombe), maar de geschiedenis erachter is net zo mooi.

“The Taj, which was created by Shah Jahan as a memorial to his beloved wife.”

“Build me something no one has ever seen before.” Geloof me, dat heeft hij gedaan. Echt de moeite waard en tot nu toe de enige plek waar ik door de toeristen heen kon kijken, echt adembenemend.

Gisteravond als een roosje geslapen. Heerlijk gegeten (met de docenten Gerlach en Carmen die zondag gearriveerd zijn) en bijgekletst over onze reis en ervaringen tot dan toe. Al heb ik nu behoorlijk wat woorden gebruikt voor de eerste 2 dagen.. Er komt meer. Wel geef ik nu vast aan, wat jullie hieronder gaan lezen is niet zoals het was. Ik zal het uitleggen.

Vandaag was zo’n dag, een lange dag. Een lange dag van 7:00 opstaan en 22.30 thuis. Een dag waarin opvoeding, cultuur, ervaringen, normen, ideeën en waarden ineens wankelen – niet meer vanzelfsprekend zijn. Vandaag was een dag die ik mij zal herinneren wanneer ik ooit (hopelijk) een oma babi ben. Net zoals naar mijn verwachting deze hele week nog onwijs veel indruk op mij zal gaan maken.

Vandaag hebben wij de studenten ontmoet, de jongens en de meiden van Shri Ram College en Miranda House. Wat begon met een warm onthaal (bloemen voor ons en de docenten, de entree versierd met bloemen, het podium versierd met bloemen), bleek een voorbode te zijn voor de rest van de dag. De cultuurverschillen hebben enorme indruk op mij gemaakt. Allereerst hebben wij (Monique, Eva, Iris, Berend, Jasper, Mohammad en ik) presentaties gegeven over de EU en Nederland, gevolgd door de Indiase studenten die hun verhaal deelden. Na wat “speed dating” opdrachten, had ik het gevoel al een paar vriendschappen gesloten te hebben. De openheid van de studenten is ontwapenend en sluit aan bij wie ik het liefste wil zijn. Men accepteert elkaar volledig en geeft elkaar de ruimte om te communiceren op zijn/haar manier. Hetgeen wat mij het meeste verraste waren (naast alle misvattingen die onder “facts about India” te vinden zijn op Google) verschillende dingen:

..Engels is hun native taal. In India zijn 1600 verschillende Indiase dialecten, Engels is hier de moedertaal zodat ze, waar ze ook zijn in India, – zichzelf verstaanbaar kunnen maken en kunnen communiceren;
..Meiden lopen gewoon in hotpants, korte broeken en hebben blote schouders;
..In de Sari’s (de Indiase gewaden die meisjes/vrouwen dragen) zijn ook modetrends te vinden;
..Uithuwelijken gebeurt nog, maar de huidige generatie zijn de eerste grondleggers die “major changes” zoals zij het noemde, doorvoeren. Keuzes spelen hierin een belangrijke rol: zowel voor het huwelijk als hun opleiding;
..Het kastensysteem is enorm actief. Gelijkwaardigheid zoals wij dat in Nederland kennen is een onbekend begrip in India;
..Vrouwen gebruik géén eyeliner om kwade geesten te verjagen 🙂
..Alleen abroad reizen is daar een no go. Niemand begreep hoe ik zes jaar geleden in mijn “eentje” naar Australië, Nieuw Zeeland en Azië heb kunnen reizen – zonder dat mijn ouders mij onterft hebben of opgesloten hebben in mijn kamer om te voorkomen dat ik zou gaan;

Dit is slechts een greep uit de indrukken die ik vandaag heb opgedaan. ’s Middags na de lunch (welke overigens ook bijzonder was. Zo met alle studenten, ongeveer 35, aan lange tafels Indiaas eten. Met de handen) 🙂 zijn we naar Miranda House gegaan, a girls college. Bij aankomst waren er buiten verschillende groepjes bezig, waaronder een contemporary dansgroep en een groepje meiden die nogal agressief overkwamen. Even later begreep ik waarom. Zoals jullie weten is nog maar kort geleden een groep actief geweest in India, die vrouwen verkracht heeft, individueel en groepsverkrachting. Toen ik het in de krant las, voelde ik dat ik nog meer op mijn hoede moest zijn voor deze reis. Vandaag heb ik ervaren wat het met een deel van de vrouwengemeenschap in India heeft gedaan. Deze groep heeft in Hindoe kreten samengevoegd tot iets wat geen lied te noemen is. Het zijn meer strijdkreten die tezamen met dans worden opgevoerd. Deze groep treedt op, op de straten en heten dan ook “The Streets”. De kracht in hun ogen, lichaamstaal en zelfs hun (voor ons) onverstaanbare woorden waren indrukwekkend. Dit is hun manier om aandacht te vragen voor deze issues, en om emoties te kunnen uiten die daar minder geaccepteerd zijn: vrouwen moeten daar harder knokken om hun dromen waar te maken.

Door in gesprek te gaan met meerdere studenten tijdens de lunch, tijdens onze eigen dansworkshop, besef ik weer hoe gelukkig wij allemaal mogen zijn met het wonen in Nederland. De algemene acceptie, de gelijkheid, de veiligheid. Ook wij hebben natuurlijk onze dingen – dat weet ik ook. Maar wanneer ik het vergelijk met de ervaringen en momenten die ik hier nu heb ervaren in slechts 3 dagen tijd, kan ik oprecht zeggen dat ik:

Mega blij ben dat ik dit doe.
Onwijs blij ben dat ik in Nederland ben geboren.
Al waardeerde wat ik had, maar nu dubbel zoveel – omdat ik zie hoe het had kunnen zijn.

En, met Monique (en de rest van de dutchies) is het trouwens rete-gezellig. 🙂