De trein als kaft, de coupe als hoofdstuk.

Ogen dicht, ogen open, je gezicht bedrukt. Vuisten van je handen, armen gekruist voor je borst als een schild, elke blik ontwijkend.

Jij, je lacht. Ogen gericht op het scherm, de kuiltjes in je wangen verraden je geluk. Verliefd? Wachtend op een berichtje, lachend om je eigen berichtje. Vlinders in de coupe.

Haast. De trein zou in jouw gedachten zo zonder jou vertrekken. Je duwt, trekt en zit in je eigen bubbel. Jij gaat maar en zet hiermee de toon. Wij halen onze schouders op naar elkaar en zuchten. De trein wacht ook op jou, no need to hurry.

De bossen staren terug naar jou. Een tikkeltje melodramatisch staar je uit het raam. Met een koptelefoon die groter is dan je hoofd. Je staart uit het raam alsof het liedje wat je luistert de soundtrack van je leven is. In stilte.

Maar daar ben jij. Zonder gene, meezingend. Oogcontact maken, provoceren. Uitdagen: zing dan mee. Vrij, open en de rest geneert zich voor jou. Hadden wij maar 10% van jouw schijt-aan-de-wereld insteek.

Het lieve meisje wat luistert. Eindeloos luistert. Hij vertelt en schept op en overdrijft. Wij horen het allemaal. En zij, zij luistert en oordeelt niet. Ze knikt, uhum’t en kijkt om haar heen: we weten wat je denkt, wij denken het ook. Word niet zoals hij is, blijf jezelf.

En daar ben jij: verlegen om een praatje. Oprecht geïnteresseerd, maar je vertelt ook graag. Op familiebezoek, tijd geleden en helemaal alleen – best spannend. Als je je aansluiting maar red zeg je mij. Je geprinte papiertjes stop je verfrommeld weer terug in je tas tussen de zakdoekjes, wiebertjes, handcreme. Je doet me denken aan mijn eigen oma en laat me lachen. Je noemt me een lieve meid en maakt hiermee mijn dag.

En daar is ze, ze blogt. Ze observeert, geniet en legt vast wat ze ziet. Blauwe wimpers, sproetjes. Ze heeft een reistas mee: niet voor een paar weken zo te zien, waarschijnlijk een weekend. Ze plukt aan haar oorlel en draait haar ring onwillekeurig om haar vinger wanneer ze haar blog naleest. Ze glimlacht naar de vrouw waar ze net nog mee in gesprek was en duikt weer in haar iPad. De blog is af: klaar voor een weekend Terschelling. Met haarzelf, een goed boek, genoeg blog inspiratie, haar spiegelreflex en hardloopschoenen. Even helemaal niks – tot zondagavond.